piątek, 22 marca 2013

Ernest Cline - "Player One"

Niedawno skończyłam czytać książkę autorstwa Ernesta Cline'a pt. "Player One". Jest to jego pierwsza powieść, a już podpisał umowę na jej ekranizację. Moim zdaniem świadczy to o książce bardzo dobrze.
Jest to powieść w klimacie science-fiction i mimo, ze nie jestem fanką tego gatunku, to "Player One" bardzo mi się podobała.

Ale zacznijmy od początku... Akcja powieści toczy się w roku 2045- trawionym wojnami nuklearnymi, zniszczeniem, powszechną niezgodą i podziałem. Alternatywą dla życia w rzeczywistości jest gra OASIS, która ma za zadanie symulować prawdziwe życie, ale nieco ulepszone. Z lepszą grafiką, i setkami równoległych światów. Jest tam, między innymi, wirtualna szkoła, są także przeróżne gry - stare i nowe, są sklepy, pojazdy i tak dalej... W tejże grze, gdzieś między sektorami planet, ukryte zostało tzw. "wielkanocne jajo". Tenże najznamienitszy ze wszystkich artefakt, oprócz magicznej mocy i wszystkich tych geekowskich wartości, które ze sobą niesie, stanowi jednocześnie czek na 120 miliardów dolarów. Ta kwota została ustanowiona przez autora OASIS jako spadek dla osoby, która jako pierwsza znajdzie jajo.

Nie zamierzam zdradzać dalszej części fabuły, gdyż byłoby to nie fair wobec osób, które zamierzają przeczytać "Player one". Ja polecam tę książkę przede wszystkim dlatego, ze nie jest pisana tylko i wyłącznie pod młodzież. Jest bardzo uniwersalna i porusza tematy, które dotyczą wszystkich ludzi niezależnie od wieku. I tak w wirtualnym świecie mamy do czynienia z rasizmem, homofobią, podziałem na "plebs" i "patrycjuszy". Mamy komunistkę, idealistę, okrutną korporację i duże pieniądze,
Faktem jest, że literaci lubią w roli czarnego charakteru obsadzać korporacje. Tym razem nie mamy, jak to zwykle bywa, do czynienia z laudacją wobec socjalistycznego modelu kształtowania rzeczywistości społeczno-politycznej, ale z pewnego rodzaju propozycją. Książka "Player one" niesie ze sobą swoiste  rozdarcie w tej kwestii i pozwala czytelnikowi wybrać odpowiadający jego upodobaniom model rzeczywistości. Co więcej- pozwala mu stworzyć nową.

Warto jeszcze podkreślić rolę jaką pełni w powieści język autora. Otóż, jest on bardzo plastyczny i nawet mnie, jako laikowi w sprawach gier, kuje w głowie wizję wirtualnego świata, w którym odzwierciedleniem naszego ego jest awatar. Myślę  ze to głownie język doprowadził do tego, że tak szybko Cline podpisał kontrakt na ekranizację tejże książki.
Wydaje mi się, ze autor powieści dobrze się bawił przy jej pisaniu. Umieścił w niej bowiem wszystkie najbardziej kultowe symbole swojej młodości. I dzięki temu przypominamy sobie co nieco o zespole Rush, o grze Dungeon & Dragons i o wielu różnych rzeczach, które zaczynają powoli wracać do łask. Książka jest modna, na czasie i po prostu fajna. Najzwyczajniej w świecie fajna.

Na sam koniec mojej minirecenzji zostawiłam sobie fenomen głównego bohatera. W tej powieści główny bohater jest w pewnym sensie tradycyjny- wyróżnia się bowiem odwagą, pomysłowością, inteligencją i polotem. Jest jednak geekiem. Nerdem. Życiową ofiarą losu, mającą problemy z życiem w społeczeństwie. I właśnie to czyni go postacią na miarę naszych czasów.

Wadą książki jest, moim zdaniem, jej zakończenie. Ale to pozostawię pod osłoną tajemnicy.
Ogólna ocena : 6.5/10.

niedziela, 17 marca 2013

Powitanie i krótko o "Ojciec.PRL"

Na samym początku bloga i już w pierwszym akapicie (również pierwszego) posta, chciałabym przywitać wszystkich miłośników literatury i szeroko rozumianego tekstu pisanego.
Na moim blogu będę prezentować przeczytane przeze mnie książki i oceniać je na podstawie subiektywnych odczuć i wiedzy jaką udało mi się zdobyć w związku ze stale rozwijanymi przeze mnie zainteresowaniami.

Książki uwielbiałam już od 3 roku życia, kiedy to wzorując się na mojej wiecznie zaczytanej mamie, próbowałam czytać litery, konstruować z nich słowa i łączyć w zdania. Kiedy oswoiłam się już z alfabetem, zaczęłam regularnie błagać siostrę, by prowadzała mnie do biblioteki. Biblioteka była wówczas dla mnie swoistym rajem, gdzie miłe panie, poruszając się sprawnie między regałami, udostępniały mi tajemnicze światy, historie o bohaterach, księżniczkach i czarach. Pachniało zawsze nadszarpniętymi zębem czasu stronicami i, w zależności od pory roku, śniegiem wnoszonym na butach lub słońcem mieszkającym pod spoconymi nieco pachami ludzi zaglądających do wypożyczalni.
W mojej ukochanej osiedlowej bibliotece pracowała wówczas Pani, która zawsze polecała mi znakomite książki, odpowiadające w pełni potrzebom mojej wyobraźni. Pamiętam zwłaszcza książkę pt. "Matylda". Czytałam ją chyba z sześć razy. Od tamtej pory stałam się fanką książek, a w podstawówce pisałam nawet jakieś swoje opowiadania o Ciniakach, którzy mieszkali pod łóżkiem. Zaowocowało to później tym, ze wzięłam udział w Olimpiadzie Literatury i Języka Polskiego i pod czujnym okiem mojej wychowawczyni rozwijałam swój zmysł estetyczny. Teraz, będąc na studiach prawniczych, nie mam już zbyt wiele czasu na poznawanie literatury w tak dużym zakresie jak kiedyś, jednak nadal staram się każdą wolną chwilę poświęcać na czytanie. Konsekwencją tego jest ten blog.
Chcę pisać o książkach, które przeczytałam przede wszystkim dlatego, by o nich nie zapomnieć. Ale również dlatego, ze lubię się dzielić moimi spostrzeżeniami, a zatem... Do roboty!

Książką, od której chciałabym zacząć jest przeczytany przeze mnie ostatnio "Ojciec.PRL" autorstwa Wojciecha Staszewskiego. Jest to dosyć krótka powieść o dojrzewaniu w czasach PRL-u o budowaniu kontaktów ojca z synem, o normalności, o cierpieniu i o charakterystycznym dla pokolenia PRL milczeniu. Milczeniu w sprawach ważnych- miłości, wartości, seksu, zakazów i nakazów.
Ja urodziłam się w roku 1993 i dla mnie PRL jest zbiorem opowieści przekazywanych mi przez mojego tatę. O tym, ze miał fryzurę jak Paul McCartney, o tym, ze w klubie z kolegami słuchali Dżemu i wyzywali się od Gojów lub Żydów (w zależności oczywiście od pochodzenia), o peweksie, o wyjazdach do NRD w poszukiwaniu lepszego życia. O pierwszych dżinsach, o pierwszych miłościach. Bardzo podobnie jest w książce Staszewskiego. Nie ma w niej nic o poświęceniu, o bohaterstwie z całym jej patosem i apoteozą. Wszystkie te wartości wskazane są w powieści niemal mimochodem, dokładnie tak jak w opowieściach mojego ojca. Staszewski ukazuje postać taty z perspektywy syna- początkowo malutkiego, myślącego, ze czytanie kryminałów to grzech, a potem szesnastoletniego- noszącego dzwony, oglądającego "Hair". Syn z "Ojciec.PRL" to taki mój tato. Dlatego tak ciekawie się to czytało.
Staszewski stworzył powieść przede wszystkim wzruszającą. Powodującą u młodych czytelników zdziwienie i podziw dla rodziców. Z jednej strony jestem niezwykle wdzięczna pokoleniu moich rodziców, ze dzięki nim mam okazję żyć teraz w wolnej Polsce, w której szanowane są prawa człowieka, a konstytucja naszego kraju jest rzeczywista. Z drugiej strony moje pokolenie nie może być już bohaterskie. Czas bohaterów minął, a nam został czysty pragmatyzm. Znajdują się oczywiście czasem tacy outsiderzy, którzy zaczytują się w Hłasce i twierdzą, ze nigdy nie wpiszą się w schemat karierowicza dbającego tylko o swoje mieszkanko na Białołęce i srebrną służbową corsę. Tylko, ze zazwyczaj są to zwyczajni kołtuni, bez pomysłu na przyszłość, próbujący zatrzymać czas marzeniami o jakimś "innym" życiu. Pozostało nam zatem czytanie książek o cichych bohaterach-naszych rodzicach, którzy radzili sobie w idiotycznym systemie i mimo wszelkich trudności budowali fundamenty naszego życia.

Warto jeszcze wspomnieć o drugiej płaszczyźnie tejże powieści, a mianowicie o perspektywie dorosłego już syna zajmującego się schorowanym ojcem. Nie sposób nie skojarzyć tego z nowym filmem Hanekego pt. "Miłość". W "Ojcu.PRL" rolę kochającego męża pełni kochający swego ojca syn. Smród fekaliów, nieporadność i demencja starca nie przysłaniają Synowi wartości tego człowieka, którym jest Ojciec. Książka pokazuje miłość ponadczasową, bezwarunkową, opierającą się na wzajemnym poszanowaniu i pomocy.Są to wartości, które wymagają stałego podkreślania, które powinny być wskazówką dla rodziców w zakresie wychowania dzieci i traktowania innych ludzi.
Brawo, Panie Staszewski!